μουσικός

-ή, -ό, θηλ. και -ος μόνο ως ουσ. (ΑΜ μουσικός, -ή, -όν, Α δωρ. τ. μωσικός, -ά, -όν) [μούσα (Ι)]

1. αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στη μουσική τέχνη (α. «μουσική σύνθεση» β. «θέατρα ποιητῶν καὶ κύκλιοι χοροὶ καὶ μουσικὰ ἀκούσματα», Πλάτ.)

2. αυτός που έχει κλίση στη μουσική, προικισμένος με έμφυτη μουσικότητα

νεοελλ.

1. το θηλ. ως ουσ. η μουσικός

γυναίκα που έχει ως επάγγελμα την τέχνη τής μουσικής

2. (το ουδ. πληθ. ως ουσ.) τα μουσικά

το μάθημα τής μουσικής

νεοελλ.-μσν.

1. ευχάριστος στην ακοή, μελωδικός, αρμονικός («και πλέωσι γέμοντα έρωτος και φωνών μουσικών θαλάσσια ξύλα», Κάλβ.)

2. αυτός που παράγει μουσική («μουσικό όργανο»).

3. το αρσ. ως ουσ. ο μουσικός

ο γνώστης τής μουσικής, συνθέτης, καθηγητής ή εκτελεστής μουσικής

μσν.-αρχ.

αοιδός

αρχ.

1. (για πρόσ.) αυτός που έχει πνευματική καλλιέργεια, αυτός που έχει επίδοση στις καλές τέχνες και στα γράμματα, σε αντιδιαστολή προς τον αμαθή

2. ευπρεπής, σεμνός

3. (για πράγματα ή καταστάσεις) πρόσφορος, κατάλληλος, αρμόδιος

4. ευάρεστος, ευχάριστος

5. το αρσ. ως ουσ. λυρικός ποιητής, σε αντιδιαστολή προς τον επικό

6.) (το ουδ. πληθ. ως ουσ.) η μουσική.

επίρρ...

μουσικώς και -ά (ΑΜ μουσικῶς)

1. από μουσική άποψη

2. κατά τους κανόνες τής μουσικής, αρμονικά, μελωδικά

νεοελλ.

με μουσικό τρόπο

αρχ.

με ευπρέπεια («ὁ ὀρθὸς ἔρως πέφυκε... σωφρόνως τε καὶ μουσικῶς ἐρᾱν», Πλάτ.).